امام حسین علیه السلام به شخصی از اهل کوفه در نامه ای می فرماید:
«هر کس به دنبال خشنودی خدا باشد هر چند با ناخشنودی مردم، خدا از کارهای مردم او را کفایت می نماید و هر کس طالب خشنودی مردم باشد هر چند با ناخشنودی و غضب خدا، خداوند او را به مردم واگذار می نماید.»
مردم رضا و سخط و خشنودی و ناخشنودی هایی دارند و خداوند هم رضا و سخط و نارضایی هایی دارد. گاهی این رضا و سخط ها در برابر هم قرار می گیرد و امکان اجماع ندارد، در این هنگام تزاحم؛ رضا و سخط چه کسی را به حساب بیاوریم؟
به طور طبیعی آن کس که برای ما اهمیت داشته باشد او را مقدم می داریم و به طور طبیعی بت ها و معبودهای حاکم بر ما از پدر و مادر و همسر و فرزند و دوست و مردم خواهند بود، مگر ان که از آن ها رنجیده باشیم و یا به عشق بزرگتری از خداوند دست یافته باشیم.
در این بیان امام حسین علیه السلام به یک راه حل دیگری که جمع بین آن ها است هدایت می فرماید و آن هم این است که با رضایت خداوند، آن ذات مقدسقدرت راضی کردن و یا کفایت کردن مردم را دارد ولی با رضایت مردم، قدرتی بر راضی ساختن خدا در میان نیست.
زیرا خداند از حماین او دست بر می دارد و او در میان مردمی با هوس های گوناگون گرفتار می شود، خواسته های متناقض آن ها، او را به بن بست می کشاند.
مردم زیاد هستند و پرتوقع و خدا یکی است و بی نیاز. یوسف به دوستش در زندان تعلیم می فرمود: «اَربابٌ متَفرقونَ خَیرٌ اَم الله الواحِد القَهار» یوسف – 39 ؛ «آیا خدایان پراکنده بهتر هستند، یا خدای یکتای نیرومند.»
در نتیجه با چشم پوشی از خدا و بریده شدن پیوند ها، آدمی به پرخاش و حساسیت و آشفتگی و افسردگی خواهد رسید و از توهم و خیال هم رنج خواهد برد، تا چه رسد به واقعیتی که سرشار از تحول و درس و رنج است.
طلب رضایت خدا، قدرت و فراغت و کفایت او را دارد و چشم پوشی از رضای او، تعارض و تناقض و سخط و رنج موهوم و خیالی را خواهد داشت.
پی نوشت:
- کتاب «چهل حدیث از امام حسین علیه السلام»؛ نوشته: علی صفایی حائری
* این کتاب جهت استفاده و مطالعه علاقه مندان در کتابخانه مدرسه علمیه الغدیر موجود می باشد.