پروردگار عالم هنگام خلقت انسان، به ملائکه خطاب فرمود که می خواهم خلیفه و جانشین خودم را در این جهان خلق کنم:
وَ إِذْ قَالَ رَبُّکَ لِلْمَلاَئِکَةِ إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً..؛ و چون پروردگار تو به فرشتگان گفت : « من در زمين جانشينى خواهم گماشت.. »
﴿البقرة، 30﴾
ملائکه، عالِم و فهمیده اند، به خصوص که برخی از آنان، از چنان سعه وجودی بالایی برخوردارند، که لیاقت تحمل وحی الهی را دارند؛ از این رو دریافتند که اگر انسان خلق شو د، مفسده ایجاد می کند و باعث کشتار هم نوع می شود. به عبارت دیگر فهمیدند که بُعد مادی انسان، او را به مخالفت با خداوند و ارتکاب گناه وادار می کند. از این جهت به درگاه ربوبی عرضه نمودند: خدایا اگر تو طالب تسبیح و تحمیدی، ما تو را تسبیح و تحمید کرده و عبادت تو را به جا می آوریم.
گناهی هم از ما سر نمی زند چون ما آن بُعد مادی را نداریم. خطاب شد:«.. قَالَ إِنِّي أَعْلَمُ مَا لاَ تَعْلَمُونَ؛ فرمود : « من چيزى مىدانم كه شما نمىدانيد . »
﴿البقرة، 30﴾
ملائکه ساکت ماندند، ولی بعد خداوند متعال به آنان فهماند که من فقط کسی که تسبیح و تحمید و عبادت کند، نمی خواهم. به تعبیر حضرت امام خمینی (ره) مقدس نمی خواهم، بلکه آدم می خواهم، فلذا حضرت آدم علیه السلام را خلق نمود.