سنگینی مصیبت امام حسین علیه السلام

یا اَباعَبْدِاللَّهِ لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِیَّةُ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتِ الْمُصیبَةُ بِکَ عَلَیْنا وَ عَلى جَمیعِ اَهْل ِالاِسْلامِ؛
اى ابا عبداللّه براستى بزرگ شد سوگوارى تو و گران و عظیم گشت مصیبت تو بر ما و بر همه اهل اسلام..
 

و َجَلَّتْ وَ عَظُمَتْ مُصیبَتُکَ فِى السَّمواتِ عَلى جَمیعِ اَهْلِ السَّمواتِ فَلَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً اَسَّسَتْ اَساسَ الظُّلْمِ وَ الْجَوْرِ عَلَیْکُمْ اَهْلَ الْبَیْتِ

و گران و عظیم گشت مصیبت تو در آسمانها بر همه اهل آسمانها

پس خدا لعنت کند مردمى را که ریختند شالوده ستم و بیدادگرى را بر شما خاندان..

«الرَّزِیَّةُ» به معنای مصیبت است. بی شک از خلقت آدم تا کنون مصیبتی جانسوزتر و بزرگتر از مصیبت کربلا در تاریخ نبوده و نخواهد بود و حسین بن علی علیه السلام به عنوان اسوه صبر و شکیبایی در مصایب تجلی نموده است. چرا مصیبت اباعبدالله علیه السلام و فاجعه کربلا بزرگ اس؟ و چرا به عظمت این مصیبت در چند جای این زیارت اشاره رفته است؟

عظمت این مصیبت، تنها به خاطر ابعاد وسیع فاجعه کربلا نیست؛ بلکه عظمت مصیبت از بعد دیگری نیز قابل تبیین است. در روایت اینگونه آمده است:

شخصی خدمت امام صادق علیه السلام آمد و سوال کرد این اعظم المصائبی که در زیارت می خوانیم چیست؟ آیا تنها به خاطر ابعاد وسیع فاجعه است؛ که این برای همه روشن است. به خاطر شهادت ایشان است؛ که تمام ائمه به شهادت رسیده است.

حضرت فرمودند: اصحاب کساء پنج نفر بودند. یکی از انها حسین علیه السلام بود. مردم متکی به اصحاب کساء بودند، بوسیله این بزرگواران تسکین و آرامش پیدا می کردند و با مبداء وحی ارتباط داشتند. حلال و حرامشان را می شناختند. بعد از مرگ پیامبر به دیگری تسکین پیدا می کردند. تا نوبت به امام حسین علیه السلام رسید. مردم امام حسین علیه السلام را که می دیدند مثل اینکه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را می دیدند. امام حسین علیه السلام ارتباط مردم با پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را جمع کرده بودند.

راوی عرض کرد:

مگر علی بن الحسین علیه السلام امام نبود و این ارتباط را نمی توانست برقرار کند؟!

امام فرمودند: چرا امام بودند ولی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را ندیده بودند و از زبان پیامبر سخنی نشنیده بودند. این است که مردم به مصیبت عظمایی مبتلا شدند که ارتباطشان با وحی قطع شد. ^{بحارالانوار جلد 44}