کسی از او نا امید نبود؛ میفرمود بمن برسانید حاجت کسی را که حاجت خود را بمن نتوانید رسانید و هر که از او حاجتی میطلبید، اگر مقدور بود روا میکرد والا او را به سخن نیکی و وعده جمیلی راضی میکرد.
کسی را بر لغزش و خطای سخن مواخذه نمیفرمود و از شر مردم در حذر بود اما از ایشان کناره نمیکرد و خوشرویی و خوشخوئی را از ایشان دریغ نمیداشت.
هرگز غافل از احوال مردم نمیشد، مبادا که غافل شوند و بسوی باطل میل کنند.
کسی را مذمت نمیکرد و احدی را سرزنش نمیفرمود و عیب ها و لغزش های مردم را تفحص نمی نمود و بر سوء ادب غریبان و اعرابیان صبر میفرمود.
فحش نمیگفت و بسیار مدح مردم نمیکرد و اگر چیزی واقع میشد که مرضی طبع مستقیمش نبود، تغافل می فرمود..
کتاب "منتهی الآمال"_ حاج شیخ عباس قمی