حوزه علمیه خواهران الغدیر

انسان مرکب است از دو بُعد «معنوی یا ملکوتی» و بُعد «حیوانی یا ناسوتی» و این دو جنبه، دائما در جنگند. اگر روح و جنبه معنوی ما غلبه پیدا کند، ما سر افرازیم، و اگر به عکس شد، یعنی جنبه مادی، بعد معنوی را به زمین زد، سرافکنده ایم، شرمنده ایم،  با وجودی که کسی ما را مغلوب نکرده، بلکه خودمان، جنبه معنوی را به زمین زده ایم. پس آدمیت ما به بعد ملکوتی ما است.

آدم کسی است که وجدان اخلاقی، گذشت، دیگر گرایی و فداکاری در زندگی اش باشد؛ اگر آه مظلومی را بشنود، ناراحت شود، گریه کند، خوابش نبرد. به قول روایات: آدم کسی است که اگر دست بی نوایی را گرفت، خوشحال شود و بنای زندگی اش این باشد که دیگر گرا باشد و نه خود گرا.

تن آدمی شریف است به جان آدمیت

نه همین لباس زیباست نشان آدمیت

اگر آدمی به چشم است و زبان و گوش و بینی

چه میان نقش دیوار و میان آدمیت