حوزه علمیه خواهران الغدیر

إِلاَّ نَذِيرٌ مُبِينٌ‌. ﴿الشعراء، 115﴾

« من جز هشدار دهنده‏اى آشكار [ بيش ] نيستم . »

در آیه فوق و آیات مشابه دیگر، تلاش بر آن است که شیوه مهمی که دعوتگر باید بدان عمل کند، به او گوشزد نماید.

دعوتگر وظیفه اش نیست که مردم را در پیروی از عقیده و مسلکش اجبار نماید، بلکه باید درهای معرفت را به رویشان بگشاید و به راه خیر رهنمونشان سازد و رسالت الهی را به آنان ابلاغ نماید.

پس وظیفه خطیر دعوتگر در این موضع همان وظیفه ابلاغگری است که رسالتهای الهی را به مردم می رساند و حرکت او مانند حرکت بشارتگر و بیم دهنده ای است که آنها را به پاداش الهی بشارت دهد و از کیفر الهی بیم و دیگر جز دعوت و تبلیغ چیزی در بین نیست..

با تمام شدن وظیفه او مسئولیت دیگران در قبال اندیشیدن به محتوای دعوت آغاز می شود؛ اینکه در بشارت ها و انذارها ژرف بینانه بیاندیشد که یکی را برگزینند یا  کفر را یا ایمان را.

جهت گیری نهایی و پذیرش به عهده دعوتگر نیست.

 منبع:

 شیوه های دعوت و تبلیغ از دیدگاه قرآن؛ نویسنده: محمد حسین فضل الله، مترجم: مرتضی دهقان طرزجانی – انتشارات یاسر چاپ اول 1359