مدتی در دانشگاه بین المللی درس می خوندم. از هر ملتی اونجا بودند. قنوت نمازها رو فراموش نمی کنم. خیلی بامزه بود: قبل و بعد از قنوت، همه ذکرهای عربی بود؛ ولی نوبت قنوت که می شد، بعضی به زبان خوشون دعا می خوندند: یکی فارسی، یکی آذری، یکی انگلیسی، یکی ژاپنی...
عجب خدای باحالی!
*توضیح المسائل امام خمینی، مسئله 488.