دعای فرج، از جهات متعددی به حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف ارتباط دارد:
اصل ورود دعا، تعلیم حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف است و از سویی دیگر در متن دعا، بخش اعظمی از توسل به درگاه معصومان، به امام زمان علیه السلام، اختصاص دارد و دعا کننده با عجز و انابه، شدت نیاز خود را با واژگانی چون الغوث، ادرکنی و العجل بیان می کند، زیرا امام حی و حاضر و واسطه فیض الهی در زمان ما وجود مقدس ایشان است و برآورده شدن حاجات ما به دست مبارک ایشان صورت می پذیرد.
سرانجام آنجه این دعا را با حضرت ولی عصر ارواحنا فداه مرتبط می سازد، رفتار دینی خالص و مومنان راستین است که نه تنها در شدائد زندگی ، بلکه در لحظه لحظه حیاتشان پیوندی با مضامین دعای مذکور داشته و عملا خود را متمسک به آستان حضرت می دانند.
گواه این سخن، توصیه های اخلاقی عرفانی بزرگانی چون مرحوم آیت الله بهجت است که توسل به امام زمان علیه السلام را در قالب دعای فرج بسیار توصیه می فرمودند. تعبیر ایشان در اهمیت دعای فرج چنین است: «بهترین کار برای به هلاکت نیوفتادن در آخر الزمان، دعای فرج امام زمان است؛... مخصوصا دعای شریف «عظم البلاء و برح الخفاء» را بخوانیم و از خدا بخواهیم که صاحب کار را برساند.»
علاقه مندان می توانند متن کامل این مطلب را در کتاب «کاوشی پیرامون دعای فرج» اثر زهرا بنویدی مطالعه کنند. این کتاب به بیان مضامین بخش های مختلف دعای فرج «الهی عظم البلاء» پرداخته و با بررسی سند این دعا؛ به طور کامل پیرامون آن سخن گفته است.
این کتاب در کتابخانه مدرسه علمیه الغدیر تهران (خواهران) موجود است.