حوزه علمیه خواهران الغدیر

پیوند پایدار، پیوند خدا محور

برای این است که علی(علیه السلام) وقتی می‏خواهد مشخصّه دوست خوب را بگوید، می‏گوید: «مَن دَعاكَ إلى الدَّارِ البَاقِيةِ وَ أعانَكَ عَلى العَملِ لَهَا فَهُو الصَّديقُ الشَّفيقُ». دوست دلسوز کسی است که تو را به قیامت دعوت کند و برای کارهای خیر کمک‏کارت باشد. در روایتی از امام صادق(علیه السلام) آمده است که: «انْظُرْ إِلَى كُلِّ مَنْ لَا يُفِيدُكَ مَنْفَعَةً فِي دِينِكَ فَلَا تَعْتَدَّنَّ بِهِ» نگاه کن! دقت کن با چه کسی داری رفاقت می‏کنی! ببین اگر برای تو سود دینی ندارد، به او اعتنا نکن! «وَ لَا تَرْغَبَنَّ فِي صُحْبَتِهِ» یک‏وقت میل پیدا نکنی که با او رفیق شوی!؟ «فَإِنَّ كُلَّ مَا سِوَى اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى مُضْمَحِلٌّ وَخِيمٌ عَاقِبَتُهُ». همه این پیوندها در روز قیامت قطع می‏شود، مگر پیوندی که خدا محور باشد. گاهی هم تبدیل به دشمنی می‏شود.

انواع دوستی‏ها و عاقبتشان

پیوندهای رفاقتی که در دنیا بر محور معنویت شکل می‏گیرد، در قیامت مشکلی ایجاد نمی‏کند. بلکه باقی می‏ماند و بعد هم کارساز است. کارسازی‏اش نیز، مسأله شفاعت و دست‏گیری است. این رفاقت برای آن‏ها مشکل ساز نیست. ما در معارفمان داریم که مؤمنین بعضی، بعضی دیگر را شفاعت می‏کنند. این جزء معارف دین ما است. مؤمن از مؤمن شفاعت می‏کند. این مسأله مربوط به مؤمن‏هایی است که بر محور ایمانی با یکدیگر رابطه داشتند، نه مادیت.

دسته دوم، در مقابل گروه اول هستند که اصلاً رفاقت و دوستی‏شان فقط بر محور مادیت بود. تکلیف این رفاقت‏ها هم در اینجا معلوم است. امّا دسته سومی همه ممکن است که یک طرف رفاقت قصدش امور مادی باشد و طرف دیگر جهت معنوی داشته باشد. این رفاقت اصلاً در دنیا باقی نمی‏ماند که بخواهد به قیامت برسد. این‏ها به یکجایی می‏رسند که دیگر نمی‏توانند ادامه بدهند. همین‏جا، رفاقتشان را به هم می‏زنند و از یکدیگر جدا می‏شوند. به قیامت نمی‏رسد.