حوزه علمیه خواهران الغدیر

زندگی صحنه پیکارهاست

... میدان مبارزه هاست

با این پیکارهاست که انسان

آزادی اش را می یابد

 و راهش را می شناسد..

آن پیکار و مبارزه ای به ارزش می رسد که؛

برای آرمانی عظیم بوجود آید

با انگیزه ای پاک همراه گردد

و به خاطر عقیده ای ارجمند دنبال شود..

بی تفاوتی و سازشگری، با منصب امامت نمی سازد!

آنها که قطب و محور خلافت هستند

و حکومت اسلام

جز با آنها به چرخش نمی افتد..

کوشش برای کنار زدن باطل و برپا کردن حق

وظیفه بزرگ آنهاست

و خداوند از آنها بیعت گرفته

تا در برابر ستمگرها

و برای ستمدیده ها

.. آرام نگیرند..

می گویند: حسین علیه السلام برای سلطنت قیام کرد؟!!

هرگز..

وسعت روح او با این سرابها دمساز نیست

عظمت او اسیر این حقارت ها نیست

حسین علیه السلام جز به پا داشتن حق و حکومت خدا بر مردم

هدفی نمی تواند بگیرد..

او مبارزه اش را شروع می کند

حتی اگر یاری نداشته باشد..

اگر او می توانست حکومت اسلام را به دست بگیرد و به خلافت رسول صلوات الله علیه و آله برسد..

آیا باز هم یزید را تحمل می کرد؟!

او حتی برای یک لحظه هم یزید را تحمل نمی کرد!

همانطور که علی علیه السلام اگر یاری داشت...

حسین علیه السلام نمی تواند سازشگر باشد

نمی تواند بی تفاوت باشد

نمی تواند شاهد استثمار خلق باشد

نمی تواند بیعت کند

آنهم با یزید..!!

پس می ماند..؛ شهادت

و اوست که آرام و قاطع می گوید؛

اکنون که مرگ حتمی است

بگذار مرگی را انتخاب کنیم

که آبستن زندگی باشد 

و آگاهی متولد کند...