تربیت دینی فرزندان دغدغه ی اصلی و مهم خانواده های مسلمان و پدران و مادران مکتبی است. این تنها معلمان و مربیان نیستند که وظیفه دارند نوجوانان و کودکان شما را با شخصیت و دین دار و پاک بارآورند و استعدادهای فکری و هنری و اجتماعی آنان را بارور سازند؛ بلکه خود والدین هم در ایجاد روحیه ی خودباوری، خداباوری، اعتماد به نفس، تقوا، عفاف، صدق و نوع دوستی و ایثار، مسئول اند.فرصتها گذران است هم برای بچه ها و هم مربیان، تا چشم برهم بزنیم، کودک دیروز نوجوان امروز می شود ونوجوانان دیروز، به جوان برومند امروز تبدیل می شود...در این فاصله ما برای آنان چه کرده ایم و کدام علم و ادب و تربیت و اخلاق را به «میراث» گذاشته ایم.
اگر به «آبروی خویش» و «آینده ی فرزندان» علاقه مندیم، مسئله ی تربیت دینی آنان را نباید شوخی و ساده بگیریم.
وگرنه ... مسئولیم.
بهره گیری از نیروی محبت
نقش «محبت» را نمی توان نادیده گرفت.
عشق و علاقه، هم قوام بخش زندگی است، هم جهت دهنده ی تلاش ها و هم ایجاد کننده ی انگیزه و رغبت. هم در بزرگسالان چنین است، هم در جوانان و کودکان.
از این رو در تربیت دینی کودکان می توان با معرفی الگوهای شایسته، هم حسّ قهرمان دوستی و الگوگرایی آنان را تامین کرد.
حضرت رسول «صلی الله علیه وآله» در کلامی توصیه فرموده اند که فرزندانتان را با محبت من و محبت خاندان من و با عشق به قرآن، تربیت و ادب کنید.
باز هم حدیثی زیبا از امام صادق «سلام الله علیه» : «رحمت خدا بر کسی که ما را در نظر مردم محبوب گرداند؛ نه آن که منفور سازد.»
نقل کرده اند که هر کس با پیامبر خدا از روی معرفت و شناخت، نشست و برخاست می کرد، محبت وی در دلش می افتاد. این نشان دهنده ی تاثیر معرفت در پیدایش محبت، گاهی از مرحله ی سطحی و ساده شروع می شود و به تدریج، عمیق تر، جدی تر، ریشه دارتر و آگاهانه تر می شود.
پس باید اهل بیت «علیهم السلام» را به کودکان شناساند.
گرچه نظام آموزشی، مدرسه، معلم، صدا و سیما، مطبوعات و... این وظیفه را دارند، اما پدر و مادر هم بدون وظیفه نیستند و هر چه والدین شناخت بیشتری از اولیای الهی و خاندان عصمت داشته باشند، بهتر می توانند آن معرفت را منتقل سازند.
نقش داستان
کودکان شیفته ی قصه و حکایت اند. آنان از داستان الگو می گیرند و مهر و محبت قهرمان های قصه ها بر دلشان می نشیند و رابطه ی عاطفی و اثر پذیری از آن پیدا می کنند. چرا در قصه گویی از داستان پیامبران، امامان، اصحاب پیامبر، امام زادگان و چهره های بارز و شاخص دینی استفاده نکنیم؟
حکایت و داستان از زندگی اهل بیت «علیهم السلام» هم می تواند یک راه باشد.
زیارت
اغلب چنین است که «دیدار» به «دوستی» می انجامد؛ یعنی «زیارت» محبت می آورد.برای بیشتر کودکان، زیارت مشهد یا مرقد حضرت امام « ره» خاطره انگیز است.
پس از راه زیارت رفتن و زیارت بردن، انس با حرم های مطهر و تشرف به آستان بوسی اهل بیت عصمت «علیهم السلام» می توان بین کودکان و آن الگوهای کمال و فضیلت رابطه ی قلبی و عشق و ارادت برقرار کرد.تاثیر دراز مدت اینگونه «سفرهای زیارتی» بسیار است؛ بخصوص اگربا برنامه ریزی، توجیه، هدایت و آموزش همراه باشد.
از این رو باید چشم فرزندان مان بارها به صحن و سرا و حرم مطهر اهل بیت «علیهم السلام» بخورد. خاضعانه وارد حرم ها شوند، نماز و زیارت نامه بخوانند، حالت روحانی زائران را ببینند.
این ها سببب روییدن نهال محبت اهل بیت «علیهم السلام» در دلها می شود و این محبت نقش خودرا در اصلاح اخلاق ایفا خواهد کرد.
- پایان بخش اول
منبع: کتاب «تربیت دینی فرزندان» - انتشارات آستان قدس رضوی