تربیت دینی کودکان از همان ابتدای تولد آغاز می شود، اگر چه یک نوزاد معانی کلمه ها و جمله ها را نمی فهمد و خصوصیات مناظر و اشکال را تشخیص نمی دهد، لکن آن ها را می شنود و می بیند. در صورتیکه بذر خداشناسی و خداباوری در کودکی کاشته شود، ثمره آن که همان ایمان قلبی به خدا است، در دوره جوانی و بزرگسالی بلکه در همه دوران زندگی انسان نمود خواهد داشت.
زمانی که دستگاه درک کودک به کار و فعالیت می افتد، حس کنجکاوی در او بیدار می گردد و از سرچشمه و علل چیزها پرسش می کند و روان پاکیزه اش آمادگی پذیرش ایمان و مسایل مذهبی را دارد.
والدین باید با الهام از مکتب اهل بیت به زبان ساده و قابل فهم فرزند را با خدا و صفات خدا و نعمت های الهی او آشنا سازند. والدین باید از دوستی خدا با کودکان سخن بگویند. خداباوری را می توان با تذکرات دائمی درباره خدا، نعمت های او به زبان ساده کودکانه، تشکر از او، راز و نیاز با او و صحبت و اندیشیدن در کار او تقویت کرد.
توجه دادن به کودک درباره اینکه خداوند همه جا هست، از همه چیز آگاه است، هر کس صدایش بزند او می شنود و جوینده خدا، یابنده او است و تقویت حسن ظن به خدا و واگذار کردن همه امور به دست او، بهترین گزینه های رشد خداباوری در کودک به شمار می آید.
کودکانی که رابطه خوبی با خداوند دارند، قدرت توکل در آنان بالا می رود و می توانند دست به کارهای بزرگ بزنند. کسی که به خدا توکل می کند و پشتوانه گرمی دارد، به خود نیز اعتماد می کند.
بردن نام خدا در ابتدای هر کاری و حمد و سپاس از خداوند به خاطر وجود نعمت ها می تواند به طور غیر مستقیم کودکان را به خدا علاقه مند کند.
روانشناسی تربیت کودک در سیره معصومین، شعبانی
بیست اصل در تربیت، رفیعی محمدی
حیات طیبی، معاونت فرهنگی - تبلیغی حوزه های علمیه خواهران